۴۱. ادعای سید محمد فلاح
سید محمد فلاح شاگرد و پسر خوانده احمد بن فهد حلی عالم برجسته شیعی (متوفای ۸۴۱) نظریه باب بودن خود نسبت به حضرت مهدی علیه السلام و نیز ادعای مهدویت را در سالهای ۸۲۸ تا ۸۴۴ مطرح کرد. وی که از سادات موسوی بود پس از ظهور و طی یک سلسله اقدامات نظامی بر تمامی خوزستان و حویزه و بغداد تسلط یافت. بعدها ابن فهد حلی او را تکفیر نمود و حکم به قتل او را صادر کرد. نامبرده دستی در علوم غریبه نیز داشت به همین جهت برخی از خوارق عادات مانند بر شکم نهادن شمشیر و خم کردن آن و نیز تعلیم ذکری به مریدانش که به واسطه آن بدنشان مانند سنگ می شد و سلاح در آن اثر نمی کرد را به وی نسبت داده اند. (ر.ک: احسن التواریخ، ج ۱، ص ۵۲۵ و ریاض الفردوس، ص ۳۶۳ و مجالس المومنین، ج ۲، ص ۴۰۰)
اساس کار او روی قبایل عرب جنوب عراق بود که وی خود را میان آنان مهدی معرفی کرد و خوارق عاداتی هم نشان داد. با آنان منازعاتی نیز داشته است که بخش مهمی از زندگی سیاسی و نظامی وی و فرزندش را در برمی گیرد. در این منازعات او و به ویژه فرزندش متهم بودند که خونهای بسیاری را ریخته اند. پسر وی «مولی علی» مدعی شد که روح مطهر امام علی علیه السلام در وی حلول کرده و الحال امام زنده است! به همین جهت بر عرب عراق تاخت نمود، مشاهد مشرفه و نجف اشرف را غارت کرد و در آن عتبات نهایت بی ادبی را به جای آورد. (همان)
