۳۰. ادعای احمد بن معاویه اموی
در دوره خلافت عبد الله محمد بن عبد الرحمن اموی که ۲۵ سال طول کشید، اندلس آشوبها و فتنه های زیادی را به خود دید. در این مدت، همت دولت اموی صرف سرکوب شورشهای داخلی شد و بدین سان ضعف و فتوری برای دولت محقق گردید. به همین جهت در سال ۲۸۰ برخی افراد توانستند بخشی از اندلس (سموره) را از دست مسلمین خارج نموده پایگاهی برای فتنه علیه آنان مهیا سازند. در این میان به گزارش برخی تاریخ نویسان «چون فتنه شدت گرفت و بر سایر نواحی گسترش یافت … «احمد بن معاویه» معروف به ابن القط ظهور کرد. احمد بن معاویه از اعقاب هشام بن عبد الرحمن بود. در میان بربرها [و مسلمین] به دعوت پرداخت و خود را مهدی خواند. احمد مردی دانا و شعبده گر و تیز هوش و با عزم و اراده بود. جماعت کثیری از بربرها [و مسلمین] گرد او را گرفتند و او اعلام جهاد کرد و برای گشودن سموره لشگر در حرکت در آورد» (تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ج ۱، ص ۳۷۳)
در نبردی که میان او و مسیحیان در گرفت ابتدا مسیحیان شکست خوردند، اما با جدا شدن شماری از یاران وی در نبرد بعدی، به رغم پایداری او، وی در سال ۲۸۸ کشته شد. به طور قطع حرکت وی صبغه شیعی نداشت و این نشانگر آن است که باور مهدویت در عمق تسنن اموی هم ریشه داشته است. (ر.ک: تاریخ الادب العربی، ج ۸، ص ۵۴)
