۱۴. مدعیان مهدویت عمر بن عبد العزیز
عمربن عبدالعزیز، هشتمین خلیفه امویان بود، که از سال ۹۹ ه.ق به مدت دو سال و ۵ ماه خلافت کرد؛ (تاریخ سیاسی اسلام، حسن ابراهیم حسن، ج ۱، ص ۴۰۲( روایت است که وی توسط مروانیان مسموم و با زهر از پای درآمد. (همان، ص ۴۰۳)
عمربن عبدالعزیز در مدینه میان مسلمانان پارسا و آشنا به سنت اسلام تربیت شده بود. وی در مدت کوتاه خلافت خود کوشید تا بدعت هایی را که پیشینیان او نهاده بودند – نظیر ممانعت از کتابت حدیث و لعن امیرالمومنین علیه السلام – منسوخ کند. علاوه بر این مشهور است که او فدک را نیز به ذریه فاطمه زهرا سلام الله علیها بازگرداند.
در هر صورت شخصی به نام سعید بن مسیب قائل به مهدویت وی شده است. (المهدیه فی الاسلام، ص ۱۸۲) وی از امام سجاد (ع) روایت نقل کرده و در محضر حضرت درس آموخته است. (معجم رجال الحدیث، ج ۸، ص ۱۳۷) وی امام را والاترین فقیه زمان می دانست و احترام خاصی برای او قائل بود اما در عین حال نمی توان او را از پیروان امام سجاد علیه السلام محسوب نمود. (ر.ک: همان، ص ۱۳۵)
وی همان گونه که بیان شد، مدعی مهدویت عمربن عبدالعزیز شده بود. در حالی که نشانه هایی که از مهدی موعود در منابع روایی ذکر شده، هیچ کدام در عمربن عبدالعزیز وجود نداشت و مطلبی دال بر اینکه خود عمربن عبدالعزیز هم مدعی مهدویت بوده، در منابع یافت نمی شود.
گروه و یا فرقه ای که پیرو این ادعای سعید بن مسیب باشند، یافت نشده است و کاملاً منقرض شده اند همچنین در منابع چیزی درباره غرض سعید از چنین ادعایی یافت نمی شود.
