سر درس مهدویت ۷۷ (اتهام خرافات ۲)

از عباراتی که در درس قبل بیان شد، سه تهمت روشن به جامعه شیعیان قابل استخراج است:

اول مساله سرداب و اینکه شیعیان آن را محل خروج و قیام امام عصر عجل الله تعالی فرجه می دانند. آری علاوه بر ابن تیمیه و برخی تابعانش – که در درس قبل بیان شد – بسیاری دیگر نیز این اتهام را وارد کرده اند. (ر.ک: تاریخ ابن خلدون، ج ۱، ص ۳۵۲ و وفیات الاعیان ابن خلکان، ج ۱، ص ۳۶۴ و …) حقیقت این است که حتی عوام شیعیان نیز چنین اعتقادی ندارند و سرداب مقدس در سامرا را صرفا «مکان شروع غیبت کبری» محسوب می کنند. ایشان هرگز این مکان را، مکان ظهور حضرت ندانسته و انتظار ظهور او را این نقطه نمی کشند بلکه همگان می دانند که مکان ظهور او در مکه مکره ما بین رکن و مقام است. در همین راستا در معجم احادیث المهدی، ج۱، ص ۳۶۴ از بیش از پنجاه نفر از علمای شیعه و سنی نقل شده است که محل ظهور حضرت مهدی نه سامرا است و نه کربلا و نه سرداب بلکه محل ظهور حضرت در مکه و بین رکن و مقام است.

دوم اینکه شیعیان نماز را جمع و در آخر وقت می خوانند تا از ظهور امامشان غفلت نورزند، آری نویسنده می توانست ادعا کند شیعیان شغلی نیز ندارند! خرید و فروش نیز نمی کنند! استحمام هم ندارند! به دید و بازدید یکدیگر هم نمی روند! و … زیرا می ترسند اگر به این امور مشغول شوند امامشان ظهور کند و آنها غافل باشند! گویا نویسنده حتی یک مرتبه هم بین جامعه شیعیان پرسه نزده و بانگ اذان و نماز جماعت آنان را در اول وقت در مساجد نشنیده است و الا آنان را متهم به تاخیر در نماز نمی کرد.

سوم اینکه اساسا برخی از آنان از ترس از غفلت از ظهور امام اصلا نماز نمی خوانند! این اتهام آنقدر سست است که نیازی به طول سخن پیرامون آن نیست.