سر درس مهدویت ۵۲ (ضرورت ولادت مهدی بر اساس مبانی شیعه)

در نگاه شیعه، ولادت امام زمان علیه السلام و حیات فعلی ایشان امری قطعی و مسلم است. این مساله نه تنها در روایات صحیح متعددی به تصریح بیان شده است بلکه لازمه قطعی اعتقاد شیعه در تعریف و تبیین جایگاه امامت است. مقصود این است، هنگامی که امام را صاحب ولایت تکوینی و واسطه فیض الهی بدانیم و جهان هستی را به برکت او مستدام بشماریم «بِبَقَائِهِ بَقِیَتِ الدُّنْیَا وَ بِیُمْنِهِ رُزِقَ‏ الْوَرَى‏ وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاء» (زاد المعاد: ۴۲۳) زمین را بدون او نابود شدنی فرض نمائیم، «لَوْ بَقِیَتِ الْأَرْضُ یَوْماً وَاحِداً بِلَا إِمَامٍ مِنَّا لَسَاخَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بِأَهْلِهَا» (دلائل الامامه: ص ۴۳۶) مرگ بدون شناخت امام زمان را مرگ جاهلی باور کنیم، «مَنْ‏ مَاتَ‏ وَ لَمْ‏ یَعْرِفْ‏ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَهً جَاهِلِیَّه» (کمال ادین، ج ۲، ص ۴۰۹) و … آنگاه چگونه می توانیم با چنین نگرشی ژرفی نسبت به امامت، «امام» را در قید حیات ندانیم؟!

بنابراین اولین طریقه برای اثبات ولادت و حیات حضرت ولیعصر عجل الله تعالی فرجه «دقت در مبانی اعتقادی شیعه» که در جای خود به صورت قطعی اثبات شده است می باشد. آری اگر مانند اهل سنت امامت را صرفا یک مساله فقهی دانسته، انتخاب امام را به مردم واگذار نموده، امام را صرفا «رئیس حکومت» که به اداره جامعه می پردازد تعریف نمائیم، آنگاه ضرورتی بر ولادت او در قرن ها پیش و طبعا حیات خارق العاده و غیبت او وجود نخواهد داشت.

باید توجه نمود که مدعای ولادت امام را از دو طریق دیگر نیز می توان اثبات نمود: طریقه اول برای اثبات ولادت آن حضرت «روایات صریح شیعه» و طریقه دوم «تصریح علمای اهل سنت» است که به جهت اهمیت مساله در درسهای بعدی به تفصیل از آنها سخن خواهیم گفت.