مفهوم حقیقی انتظار

مسأله صبر و انتظار
براى ظهور و انقلاب جهانى حضرت مهدى ـ عجل الله تعالى فرجه الشریف ـ از جمله
مسائلى است که دشمنان و مخالفان آن ، گاه در صدد تحریف آن برمى آیند و آن را به
عکسِ مفهوم حقیقى نشان مى دهند ; براى رهایى از دام چنین شبهاتى ; آشنایی با مفهوم
حقیقى انتظاریک ضرورت است ..

انتظار ، معمولا به
حالت کسى گفته مى شود که از وضع موجود ناراحت و براى ایجاد وضع بهتر و مطلوبى در
تلاش است ; مانند تاجرى که از وضع آشفته و نابسامان بازار ، ناراحت و ناراضى و در
انتظار فرو نشستن بحران اقتصادى و بهبود بازار است ، در انتظار ، دو حالت مثبت و
منفى وجود دارد :

۱ . عدم رضایت و
بیگانه بودن با وضع موجود.

۲٫ تلاش براى ایجاد
وضعى بهتر و مطلوب.

مسأله انتظارِ
انقلاب و حکومت عدل حضرت مهدى ـ عجل الله تعالى فرجه ـ نیز از همین قبیل است .
فردى که ظهور را انتظار مى کشد ، از وضع موجود ناراحت و ناراضى و خواهان وضعى بهتر
است . این دو حالت ، سرچشمه دو عملکرد است : یکى این که ، هرگونه همکارى و هماهنگى
با عوامل ظلم و فساد و تباهى را ترک کند و دیگر این که از نظر جسمى و روحى ; مادّى
و معنوى ، خود را براى شکل گرفتن وضع و انقلابى جدید آماده کند و در واقع کسی که
انتظار یک مصلح را می کشد ابتدا باید خود صالح باشد .

انتظار نه تنها موجب
خمودى و خاموشى ، تحمل فساد و آلودگى در جامعه نمى شود ; بلکه عاملى محرک است . در
حقیقت ، در این مفهوم نوعى مبارزه با وضع موجود و نوعى تغییر تاکتیک در مبارزه با
دشمن نهفته است.

منتظر واقعی مجاهد
خوانده شده است و یک مجاهد هم باید همواره ولایت مدار و هوشیار و پا به رکاب و
آماده شهادت باشد .

على بن حسین(علیه
السلام) فرمود :اى اباخالد : خداوند اهل زمان غیبت را ـ کسانى که به امامتش اعتقاد
دارند و منتظر ظهورش هستند ـ در آن زمان به منزله مجاهد ، با شمشیر ، پیش روى رسول
الله قرار داد . اینان مخلص حقیقى و شیعه واقعى و دعوت کنندگان به دین خدا در نهان
و آشکارند.۱ .

على بن حسین(علیه
السلام) فرمود : کسى که در عصر غیبت قائم ما ، بر ولایت ما ثابت و پایدار باشد ،
خداوند پاداش هزار شهید ، همچون شهداى بدر و اُحُد را به او اعطا خواهد کرد۲ .

تعبیراتى که در این
روایات به چشم مى خورد ، حاکى از این است که انتظار ظهور و انقلاب جهانى حضرت مهدى
ـ عجل الله تعالى فرجه ـ توأم با مرحله اى ویژه از جهاد وسیع و دامنه دار است .
این نوع انتظار ، آخرین شکل از مبارزه با دشمن است . در این روایات ، از انتظار به
ریخته شدن خون در راه خدا ، جنگیدن زیر خیمه رسول الله و حضرت ولى عصر ، و
بالاترین عبادت تعبیر شده است . ولى اگر انتظار را به معناى تحریف شده اش بگیریم ،
هر انسان سست ایمان و ضعیفى مى توانست در صف منتظران باشد و حال آنکه سیماى
منتظران در قرآن به گونه اى دیگر توصیف شده است. .

قرآن کریم مى فرماید
: خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند ، وعده
داده است که حتماً آنان را (حکم ران و) جانشین روى زمین قرار دهد ; همان گونه که
به پیشینیان آن ها خلافت روى زمین را بخشید ; و دین و آیینى را که براى آنان
پسندید ، به سودشان مستقر خواهد ساخت و ترسشان را به ایمنى و آرامش مبدل مى
کند(نور ، ۵۵)

در روایات آمده است
که این آیه درباره حضرت مهدى ـ عجل الله تعالى فرجه الشریف ـ نازل شده است. ۳

آیه یاد شده ، امام
مهدى عجل الله تعالی فرجه و یارانش را به عنوان کسانى که داراى ایمانى مستحکم و
عمل صالح هستند ، معرفى مى کند. با این تعریف ها و از توصیف هایى که در قرآن و
روایات از شخص منتظر شده است ، مى فهمیم که او فردى داراى ایمان راسخ و استوار است
و هرگز از کنار گناه و فساد به راحتى نمى گذرد .

بنابر این امام زمان
عج به یاوران سست عنصر و بی ایمان نیازی ندارد .

منتظر واقعی در زمان
غیبت کبری همواره به این نکات مهم توجه دارد

۱٫ صبر و تحمل حزن و
اندوهِ دورى از آن وجود مقدس و نازنین.

۲٫آمادگى و فراهم
کردن امکانات ; به گونه اى که هرگاه از ظهور حضرت آگاهى یافت ، فوراً بتواند خود
را به آن حضرت برساند و به ایشان خدمت و فرمانبردارى کند .

۳٫ناامید نشدن از
تحقق ظهور آن حضرت

۴٫منتظر فرمان جهاد
امام عصر براى جنگیدن با دشمنان اسلام و حمایت از دین خدا بودن

۵٫اقتدا کردن به آن
حضرت ، قبل از ظهور و قیامش ، با بیزارى جستن از دشمنانش و اظهار مودت و دوستى به
امامان شیعه و دوستانشان.

شخصِ منتظر داراى
چنین حالات و روحیاتى است و هرچه زمان فرج و ظهور نزدیک تر شود ، کوشش خود را براى
مبارزه با فساد و تباهى و یا حفظ خویشتن از آلودگى با شوق و اشتیاق بیش ترى دنبال
مى کند. و به راستی :

وعده وصل چون شود
نزدیک *** آتش عشق تیزتر گردد

منابع:

۱٫بحارالانوار ،
علامه مجلسى ، ج ۵۲ ، ص ۱۲۲ ـ ۱۵۰ ، داراحیاءالتراث العربى.

۲٫ بحارالانوار ،
علامه مجلسى(رحمه الله) ، ج ۵۱ ، ص ۵۴٫

۳٫ر .ک :
بحارالانوار ، علامه مجلسى ، ج ۵۲ ، باب فضل انتظار الفرج ، ص ۱۲۲ ـ ۱۵۰