1. در درس قبل وعده کردیم تا از طریق آموزه های قرآنی در باب ضرورت وجود امام سخن بگوییم اینک برای پرداختن به این مهم ابتدا لازم است در این درس به تشریح مقدمه ای بپردازیم مقدمه ای که در دروس بعدی ما را در درک منطق قرآن، در باب «ضرورت وجود امام» یاری می نماید.
2. انسان ذاتا کمال طلب است؛ در جستجوی سعادت خویش شب و روز نمی شناسد، بسیاری از لذت ها را ترک می کند تا به آنچه سعادت خویش را در آن می پندارد دست یابد. دانشجوئی که رنج تحصیل علم را متحمل می شود، بازیکن فوتبالی که بار تمرین های طاقت فرسا را به دوش می کشد، مادری که رنج به بار کشیدن فرزند را به جان می خرد، پدری که طعم نا مطبوع تلاشهای بیرون از خانه را می چشد، همه و همه به دنبال دستیابی به «کمال و سعادت» خویش هستند.
3. هر چند انسانها همگی کمال طلب هستند اما همگی در این طلب به هدف نمی زنند. آنها همه به جستجوی سعادت می پردازند اما ای بسا سیاه را سفید، تلخ را شیرین، بی مقدار را وزین و در یک کلام شقاوت حقیقی را سعادت بپندارند. جوانی که در دام اعتیاد افتاده است، سارقی که از ثروت های دیگران ارتزاق می کند، کم فروشی که از داشته های دیگران نداشته هایش را جبران می کند و حتی افسرده ای که به خودکشی اقدام می کند و در پی شکستی عشقی به طناب دار پناه می برد همه و همه سعادت خویش را در همین امور پنداشته اند. بنابراین همه افراد انسان «کمال طلب» هستند اما همه ایشان «کمال یاب» نیستند.

در درس های آینده رابطه «کمال طلبی انسان» و «ضرورت وجود امام» بیشتر تشریح خواهد شد.