1. در درس قبل گذشت که یکی از حکمت های غیبت امام عصر علیه السلام «ترس از کشته شدن» است که در روایات متعددی به آن اشاره شده است در این درس این حکمت را بیشتر توضیح می دهیم.
2. ۲. باید توجه نمود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه اطهارعلیهم السلام در ضمن هزاران حدیث کراراً به مردم گوشزد کرده بودند که دستگاه ظلم و ستم به دست حضرت مهدی ‏علیه السلام برچیده خواهد شد. از این جهت بسیاری منتظر ولادت آن حضرت بودند و به طور کلی وجود حضرت، مورد توجه دو دسته قرار گرفت:

الف. مظلومین و ستم‏دیدگان عالم که تعدادشان زیاد بود. آنان که از بیداد ظالمان به ستوه آمده اند به قصد اظهار تظلّم و امید حمایت، به دور وجود امام اجتماع می‏کردند و از او تقاضای نهضت و دفاع می‏نمودند. این اقبال عمومی به آن حضرت، خطر وجود او را برای دستگاههای ظالم بیشتر می نمود و در نتیجه انگیزه کشتن آن حضرت را شدیدتر می ساخت.

ب. زورگویان و ستمکاران خونخواری که بر ملّت‏های مظلوم تسلّط یافته و در راه رسیدن به منافع شخصی خویش از هیچ عملی فرو گذار نمی‏کردند و حاضر بودند که تمام مردم را فدای مطامع شخصی خود کنند. در نتیجه این گروه چون وجود حضرت را مانع و سدّ راه خود می‏دیدند – حتی اگر مردم گرد او حلقه نمی زدند – درصدد نابودی حضرت بر می‏آمدند. به راستی وقتی ظالمان زمانه با پدران معصوم او – که هیچ یک ادعای مهدویت نداشتند و ای بسا با آنها از سر تقیه بیعت نیز می کردند – چنین کردند و حیات آنها را برای بقای خویش خطر آفرین احساس نموده و آنها را به شهادت رسانیدند به قطع و یقین با او – که به وعده مسلم پیامبر و امامان ریشه ظلم را از تمام جهان برخواهد کند – نیز چنین می کردند و بدون شک او را از بین می بردند.

3. حال که جان شیرین او در خطر به سر می برد حکمت الهی اقتضا می کند تا فرصتی مناسب – که بستر پذیرائی از حکومت عدل جهانی او فراهم شود – وجود نازنینش از دیده ها غائب گردد. در درس بعد در این خصوص بیشتر توضیح خواهیم داد.