بهترین سبک زندگی در عصر غیبت چیست؟

کسانی که دنیا را با همین حاکمان فرهنگِ غیر دینی پذیرفتند، الگویشان، حاکمانشان شد، زیرا «اَلنّاسُ عَلَی دِینِ مُلُوکِهِم»؛ مردم در دین و روش حاکمانشان هستند، و ارزشهای تبلیغ شده توسط دستگاه حاکم، زندگی آنها را شکل میدهد و در نتیجه به پستی در این دنیا راضی میشوند، اینها دیگر نقطه کمالی پیدا نمیکنند تا در راستای رسیدن به آن برنامه ریزی کنند، اینها در واقع درهای کمال را به روی خود بسته اند.

در نقطه مقابلِ این نوع زندگی، زندگی کسی است که در فرهنگ انتظار وارد میشود و دیگر وضع موجود جهانِ ظلمت نمیتواند او را فریب دهد و در نتیجه افق زندگی خود را یک افق واقعی انتخاب میکند که هم عقلی و علمی است و هم روایی و قرآنی است، و لذا با جدّیت برای رسیدن به آن افق، نسبت به آن زندگی در نشاط و امیدواری است. مثل کسی که هم تشنگی خود را میشناسد و هم متوجه وجود آب است، چنین انسانی گرفتار تشنگی مبهم و آزاردهنده نخواهد بود، پس باید با همّت خودتان ظهور مقدس حضرت را نزدیک کنید.

ظهور حضرت به همّت ماست. ما باید وضع موجود جهان را درست بشناسیم و متوجه ضررهای بزرگی که به زندگی ما میزند، باشیم و لذا وضع موجود را نخواهیم و متوجه وجود مقدس و تأثیرگذار و نقش آفرین آن حضرت باشیم، این توجه و انتظار به خودی خود زندگی آفرین است. در همین راستا است که امام صادق(ع) میفرمایند: «لَوْ اَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ اَیّام حَیاتی۱یعنی؛ اگر او را درک کردم، خدمتگزارش میشوم، چون میفهمند حضور آن حضرت یعنی چه، با ظهور آن حضرت، همه زیباییهای عالم در تمام روابط انسانی، ظاهر میشود.

وقتی امام صادق(ع) با آن همه کمالاتی که در خود دارند، چنین تمنّایی دارند، شما حساب کنید چنین تمنّایی برای بقیه چقدر کارساز است و لذا همه تلاش ما باید این باشد که ظهور آن حضرت را هر اندازه که ممکن است نزدیکتر کنیم و برای آن جنبه از ظهور که تحققاش به دست ما است، برنامهریزی کنیم. با به صحنه آوردن اعتقاد صحیح و شناخت درست امام زمان(ع)، و رشد فضائل اخلاقی که شیعیان آن حضرت باید در خود به وجود آورند این کار عملی است،

حضرت صادق(ع) در رابطه با آن فضائل میفرمایند:

«مَنْ سُرَّ اَنْ یَکُونَ مِنْ اَصْحابِ الْقائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنِ الْاَخْلاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِر۲
هرکس دوست دارد که از اصحاب قائم باشد، باید منتظر باشد و ورع پیشه سازد و بر اساس اخلاق نیکو عمل کند، در حالی که منتظر است.

خود حضرت برای شیخ مفید مینویسند که:

«وَ لَوْ اَنَّ اَشْیاعَنا وَفََّقَهُمُ اللهُ لِطاعَتِهِ عَلی اِجْتِماعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَما تَأََخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقائِنا وَلَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادهُ بِمُشاهَدَتِنا عَلی حَقِّ الْمَعْرِفَهِ وَ صِدْقِها مِنْهُمْ بِنا، فَما یَحْبِسُنا عَنْهُمْ اِلاّ ما یَتَّصِلُ بِنا مِمّا نَکْرَهُهُ، وَ لا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ، وَاللهُ الْمُسْتَعان۳

اگرشیعیان ما، که خداوند به طاعت خودش، موفقشان کند، قلبهایشان در وفای بر توجّه به ما و توجّه به عهد با ما همدل بود، برکتِ همراه با ملاقات ما، از آنها به تأخیر نمی افتاد و سعادت دیدار، همراه با حق معرفت و صحیح بودن آن به سوی آنها میشتافت، پس ما را از آنها پوشیده نمیدارد، مگر همان چیزهایی که از آنها به ما میرسد که ما آن کارها را دوست نداریم و چنین اعمالی را از شیعیانمان نمی پسندیم که خدا مددکننده است.

ظهور آن حضرت آنقدر برکت دارد که هر کاری در راستای تحقق آن انجام دهیم، موجب جهتگیری امروز زندگی ما میشود. آیا میشود همین امروز به دنبال آن عدالت و معنویت نهایی نباشیم و امروز بهرهای از عدالت و معنویت داشته باشیم؟

……….

۱.«بحارالانوار»، ج۵۱، ص ۱۴۸.

۲. «بحارالانوار»، ج۵۲، ص۱۴۰.

۳. «بحارالانوار»، ج ۵۳، ص ۱۷۷.