نجات از شقاوت به برکت خاک کربلا
در کتاب«تحفه المجالس» نقل شده است که: مرد گنهکاری در بغداد زندگی می کرد ، او هنگام احتضار وصیت کرد که:«مرا در نجف اشرف دفن کنید ؛ شاید خداوند مرا بیامرزد و به حضرت امیرالمومنین 
ببخشد.»
بعد از وفات، خویشان او مطابق وصیت او را غسل داده ، کفن کرده ، در تابوتی گذاشتند و به سوی نجف حمل کردند.
شب حضرت امیرمومنان به خواب بعضی از خدام حرم خود آمده و فرمود:«فردا صبح نعش گنهکاری را از بغداد می آورند تا در زمین نجف دفن کنند ،بروید مانع شوید و نگذارید او را در جوار من دفن کنند.»
صبح فردا خدام حرم محترم یکدیگر را خبر کردند و رفتند بیرون دروازه ی نجف تا نگذارند نعش آن گناهکار را وارد کنند ؛ اما هر قدر انتظار کشیدند کسی را نیاوردند.شب بعد باز در خواب حضرت امیرالمومنین را دیدند که فرمود:«آن مرد گناهکاری که شب گذشته گفتم نگذارید وارد کنند ، فردا می آورند ، به استقبال او بروید و با عزت و احترام تمام بیاورید و در بهترین جاها دفن کنید.»
علت را پرسیدند ، امیرمومنان فرمود:«آنهایی که آن نعش را می آوردند شب گذشته راه را گم کردند و گذرشان به زمین کربلا افتاد ، باد وزید و خاک و غبار زمین کربلا در تابوت او ریخته شد و از برکت خاک کربلا و احترام فرزندان حسین خداوند از جمیع تقصیرات او گذشت و او را آمرزید و رحمت خود را شامل حالش گردانید.»
منبع:آثار و برکات توسل به امام حسین ص ۱۵۹ و ۱۶۰
مولف:سید عباس اسلامی