سر درس امامت ۹۳ (توسل، دومین نتیجه ولایت تکوینی ۲)

همانطور که برای سیراب شدن ضرورتا به «آب» متوسل می شویم زیرا می دانیم که او وسیله سیرابی است باید برای حل و فصل امور دنیا و آخرتمان نیز به «امام» متوسل شویم زیرا می دانیم که او بر اساس ولایت تکوینی گسترده ای که دارد واسطه الهی در تحقق تمام این امور است.

به هر صورت صرف نظر از بیان فوق – که در درسهای گذشته تبیین شده است – می توان برای اثبات جواز توسل به چند دسته دلیل نیز تمسک نمود که به اختصار تنها به برخی اشاره می شود:

الف. آیات قرآن: در سوره نساء آیه ۶۴ به گناهکاران توصیه شده که نزد پیامبر صلی الله علیه و آله بروند و از او بخواهند برایشان استغفار کند تا خداوند آنان را بیامرزد و این چیزی جز توسل نیست؛ علاوه بر این از بندگان خواسته شده است که به ریسمان الهی چنگ زنند و گرد هم آیند (آل عمران، ۱۶۳) و بنا بر روایات شیعه، مقصود از ریسمان الهی، اهل بیت علیهم السلام هستند (ر.ک: بحارالانوار، ج۲۴، ص ۸۴) آیات دیگری نیز قابل ذکرند که به جهت اختصار بیان نمی کنیم.

ب. روایات: احادیث پرشماری از اهل بیت علیهم السلام در باب توسل و نتایج آن بیان شده است. در روایتی حضرت زهرا سلام الله علیها می فرمایند: «تمام آنچه در آسمان و زمین است، برای تقرب به خداوند در پی وسیله است و ما وسیله و واسطه خداوند در میان خلق اوییم.» (شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۲۶۷) روایاتی که بر مشروعیت توسل گواهی می‌دهند، در منابع اهل سنت نیز به چشم می‌خورند. از جمله حدیثی از عائشه که از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل کرده است، امیرالمؤمنین علیه السلام نزدیک‌ترین وسیله به خداوند است. (المناقب، ابن المغازلی، ص۵۶)

ج. سیره مسلمانان: مسلمانان صدر اسلام و یاران پیامبر توسل به صالحان و پاکدامنان را در ضمن رفتار خویش داشته اند، نظیر توسل خلیفه دوم به عباس بن عبدالمطلب در هنگام طلب باران. (ر.ک: بخاری، ج۲، ص۱۶)

با این همه وهابیان توسل به اولیای الهی را شرک دانسته و افرادی را که به ایشان توسل می کنند مهدور الدم می شمارند! به راستی متاع شرک در بازار این جماعت چه بی بها است!