گریه بر امام حسین(علیه السلام) پیش از تولّد
در روایتى آمده است: هنگامى که جبرئیل کلماتى را به حضرت آدم(علیه السلام) براى توبه تعلیم مى داد، و او خدا را به پنج تن مقدّس مى خواند، وقتى که به نام حسین(علیه السلام) رسید قلبش شکست و اشکش جارى شد، به جبرئیل گفت: نمى دانم چرا وقتى که نام پنجمى (حسین(علیه السلام)) را مى برم قلبم مى شکند و اشکم جارى مى شود؟
جبرئیل گفت: «بر او مصیبتى خواهد گذشت که همه مصایب در برابر آن کوچک خواهد بود. او تشنه کام، غریبانه، تنها و بدون یار و یاور به شهادت خواهد رسید».
جبرئیل برخى دیگر از مصایب آن حضرت و خاندانش را براى آدم(علیه السلام) بیان کرد، تا آنجا که هر دو تن همچون مادرِ فرزند مرده اى بر حسین(علیه السلام) گریستند، (فَبَکى آدَمُ وَجَبْرَئِیلُ بُکاءَ الثَّکْلى).(۱)
هنگامى که خداوند براى موسى(علیه السلام) از مظلومیّت امام حسین(علیه السلام) سخن گفت و ماجراى شهادت مظلومانه آن حضرت و اسارت بانوان حرمش و گرداندن سرهاى شهدا در شهرها را بازگو نمود، موسى(علیه السلام)نیز گریست.(۲)
زکریّاى پیامبر(علیه السلام) نیز، وقتى که نام هاى پنج تن مقدّس را از جبرئیل آموخت، هنگامى که نام حسین(علیه السلام) را بر زبان جارى مى ساخت، بغض گلویش را مى گرفت و اشکش جارى مى شد. به خداوند عرضه داشت:
خدایا! چرا وقتى نام آن چهار تن (محمّد، على، فاطمه و حسن(علیهم السلام)) را مى برم غم و اندوهم زایل مى شود، ولى هنگامى که نام حسین(علیه السلام) را بر زبان مى آورم، اشکم جارى مى گردد و اندوه و غم مرا فرا مى گیرد؟
خداوند بخشى از مصایب امام حسین(علیه السلام) را براى زکریا شرح داد، و زکریّا پس از شنیدن آن، به مدّت سه روز از مسجد بیرون نیامد و مردم را نیز اجازه نداد به محضرش برسند و در تمام این مدّت بر مصیبت امام حسین(علیه السلام) گریه مى کرد و بر او مرثیه مى سرود.(۳)
در روایتى نقل شده است که امیرمؤمنان(علیه السلام) فرمود: «حضرت عیسى بن مریم(علیه السلام)همراه با حواریّون از کربلا مى گذشتند که آن حضرت شروع به گریستن کرد وحواریّون نیز با او گریستند. وقتى که حواریّون سبب گریه را پرسیدند، حضرت عیسى(علیه السلام)فرمود: در این مکان فرزند پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و فاطمه زهرا(علیها السلام)کشته خواهد شد».(۴)
…….
۱٫٫ بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۴۵٫
۲ . معالى السبطین، ج ۱، ص ۱۸۶٫
۳ فَلَمّا سَمِعَ بِذلِکَ زَکَرِیّا(علیه السلام) لَمْ یُفارِقْ مَسْجِدَهُ ثَلاثَهَ أَیّام وَ مَنَعَ فِیهِنَّ النّاسَ مِنَ الدُّخُولِ عَلَیْهِ وَ أَقْبَلَ عَلَى الْبُکاءِوَالنَّحِیبِوَکانَ یُرْثِیهِ: إِلهِی أَتَفْجَعُ خَیْرَجَمِیعِ خَلْقِکَ بِوَلَدِهِ…»(احتجاج طبرسى،ج۲،ص۵۲۹).
۴٫ بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۵۳٫