مظلومیّت امام حسین(علیه السلام) و یارانش

مظلومیّت امام حسین(علیه السلام) و یارانش در یک بُعد نبوده است; بلکه ابعاد گوناگونى از مظلومیّت در حادثه کربلا دیده مى شود:

دعوت کردن امام و بى وفایى نسبت به آن حضرت
کشتن مهمان
بستن آب به روى آن حضرت و یاران و زنان و کودکان اهل بیت او
جنگ نا برابر سى هزار نیروى مجهّز در برابر ۷۲ تن
کشتن کودک شیرخوار، حمله به کودکان و زنان، آتش زدن خیمه ها
تاختن اسب بر پیکر شهدا
سرها را بالاى نیزه بردن، جلوگیرى از دفن پیکر شهیدان
اسارت زنان و کودکان آل پیغمبر(صلى الله علیه وآله) و گرداندن آنها در شهرهاى مختلف و جهات دیگر مظلومیّت

همه از ویژگى هاى این حادثه است که آن را از حوادث مشابه دیگر جدا مى سازد.

ابعاد مظلومیّت اهل بیت(علیهم السلام) در آن روز چنان بود که گاه دشمن بى رحم نیز مى گریست; از جمله در آنجا که زینب کبرى(علیها السلام) خطاب به «عمربن سعد» فرمود:«یا عُمَرَ بْنَ سَعْد! أَیُقْتَلُ اَبُوعَبْدِاللهِ وَ أَنْتَ تَنْظُرُ إِلَیْهِ ; اى عمر سعد! ابوعبدالله را مى کشند و تو نظاره مى کنى؟!»در آن حال، اشک عمر سعد سرازیر شد و بر چهره زشت و ناپاک او فرو غلتید به گونه اى که از شرم، صورت از زینب(علیها السلام) برگرداند.(۱)

به گفته موسیوماربین آلمانى: «مصائبى که حسین(علیه السلام) در راه احیاى دین جدّش برخود وارد ساخت، بر شهیدان پیش از او برترى اش داد و بر هیچ یک از گذشتگان چنین مصائبى وارد نشده است … در تاریخ دنیا، هجوم این گونه مصائب مخصوص حسین(علیه السلام)است».(۲)

___

۱. بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۵۵.
۲. مطابق نقل: درسى که حسین به انسان ها آموخت، ص ۲۸۷.