عشق، تا پایانِ دنیا

عکس تو در رود باید قبله گل ها شود
دست هایت پایه های سنگیِ پل ها شود

می شود با گرمی ات از تخمِ سی مرغ رها
پر کشد مرغی که سیمرغ تغزل ها شود

سردی کوچ تو از این کوچه شاید باعث
سرفه درد آور و یک ریز بلبل ها شود

حافظ و قرآنِ روی طاقچه دلواپسند
درد هجرت تا ابد ذکر تفأل ها شود

التهاب مولوی! شیرازه ی دیوان شمس!
شعرشو تا خواندنت راز تحمل ها شود

عشق، تا پایانِ دنیا بی تو کم می آورد
رفته ای تا بودنت رمز تکامل ها شود

آفتاب من! تمام ترسم از این است که
من نباشم تابشت سهم گلایل ها شود

حسنی محمدزاده