سر درس امامت ۶۵ (ولایت تکوینی امام در قرآن ۶)

بر اساس حدیث قرب نوافل رابطه مستقیمی بین «عبادت الهی» و «ولایت تکوینی» وجود دارد. در اینجا برای روشن تر شدن این مدعا به برخی دیگر از روایات اشاره می شود.

در حدیث قدسی آمده است: «بنده‏ ی من! مرا اطاعت کن تا تو را مثل خود سازم. من زنده ای هستم که نمى‏میرم، تو را هم زنده ای قرار دهم که نمیری. من دارایی هستم که فقیر نمى‏شوم، تو هم چنان سازم که فقیر نگردی. من هر چه را اراده کنم مى‏شود، تو را هم چنان قرار دهم که هر چه اراده کنی بشود» (الجواهر السنیه، ص۷۰۹)

امام صادق(ع) فرمودند: «عبودیّت (بندگی) حقیقتی است که کنه و باطن آن ، ربوبیّت می باشد» (مصباح الشریعه، ص۵۹۷) ؛ یعنی عبد حقیقی ، مظهر اسم ربّ می شود و آثار ربّ از وجود او نمایان می گردد. پس چون امر کند به دریا، دریا شکافته شود و چون امر کند به ماه، به دو نیم گردد. دروازه خیبر را به یک دست از جای برکند و به کناری پرتاب نماید. و به همه اینها از آن جهت قادر باشد که اسماء الهی در او ظهور نموده است.

آری کسی که به مقامات عالی درجه بندگی و عبادت خدا رسید و تمام تعلقات را از جان خود برید و با همه وجودش محبت نسبت به ساحت مقدس الهی را چشید به این مقام می رسد. مقامی که از عبادات ناچیز ما – که بیشتر اثری جز رفع تکلیف ندارد – فاصله ای بس بسیار دارد؛ مقامی که صاحبش را خالص برای خدا می گرداند به گونه ای که کار خدائی از او سر زند.