سر درس امامت ۶۳ (ولایت تکوینی امام در قرآن ۴)

تا بدین جا از دو طریق ریشه های ولایت تکوینی امامان معصوم را در قرآن کریم تبیین نمودیم ابتدا از بهرمندی ایشان از تمام علم الکتاب گفتیم و ولایت تکوینی وسیع و گسترده ای برای آنان تصویر نمودیم و پس از آن با توجه به برتری مقام ایشان از انبیاء و افراد مادون انبیاء ولایت تکوینی را در ایشان نیز مطرح کردیم اینک طریق سومی برای تبیین ولایت تکوینی در قرآن کریم را تبیین می نمائیم.

در درسهای پیشین که در خصوص «هدایتگری امام» سخن گفتیم ثابت کردیم که از منظر قرآن یکی از ویژگی های امام «هدایت تکوینی» است؛ امام با بهره مندی از مقام امامت صرفا راه را از چاه نمی نمایاند (هدایت تشریعی) بلکه هر ماموم و هر شیعه ای را از ابتدا تا انتهای مسیر سعادتش همراهی می نماید و لحظه ای از او جدا نمی شود، اوست که به اذن الهی با تصرف در عوالم وجود لحظه لحظه امور شیعیانش را مراقبت می نماید و آنها را در مسیر سعادت بالا می کشد و تا قله های نیک فرجامی همراهی می نماید. (برای توضیح بیشتر این مدعا و اثبات آن به درسهای ۱۷ تا ۲۰ مراجعه شود)

حال می گوییم اگر دقت شود مشخص می شود که «هدایت تکوینی» خود یکی از شئونات و تجلیات «ولایت تکوینی» است. زیرا این هدایت تحقق امری خارق العاده است که به اذن الهی از غیر امام امکان سر زدن ندارد؛ بنابراین این امر بدون بهره مندی از ولایت تکوینی صورت نمی پذیرد بنابراین می توان گفت قرآن با اثبات «هدایت تکوینی» برای امام، در حقیقت «ولایت تکوینی» امام را نیز اثبات می نماید.