شعر مهدوی صد قافله دل

ای که صــد قافــله دل را به نگــاهی بـبری
وقــت آن است کـــه ما را به دعــایی بخری

عمر مــامی گــذرد نــاز چو شیــرین منما
تا چـــو فرهاد نمانیـــم درایــن بی خــبری

ترس آن است که رنجور شــود خاطر گــل
ورنه می گفتم از این هجــر و از ایـــن دربه دری

بعد از این نـــــان و نمکها واز ایـن جــــــلوه گری
مرغ دل پـــــر نکشـد برســـــرکـــوی دگـری

تو که هرشــــب نظـرت بدرقـــه اهل دل است
چه شـود بـــــار دگـــــر برشب تـــارم گذری

مابه راه قـــدمت دیـــده نهـــــادیم شــــــها
کی شـــــود فرش رهت را ز کــرم درنــگری

ماکــه عمری به فراقت همه شــــب ناله زدیم
کی شــــــود نــاله ما را بنمـــــــــایی نظــــــری

تار زلفــــــت که به تاراج بـــــــرد هستــی دل
گفتــــمش جلوه نمـــــودی و ز ما برحـــــــذری

دل که افتــــــاد به دنبـــــــال نگاری چـــو شما
خـود ندانــست که افتــاد به جــــــانش شرری

من نه آنم کــــه بگویم به همــــه خلق جــهان
حاصلم هیچ نشد جز غـــــم وخـون جـــــگری

پس بیـــــا تا به جمــــــالت نـگرم دلــــبر مــن
پیــش ازآنی کــه بیــــــایی و نبـینی اثــــــری

درد بسیـــار ز هجــــــران تـو افتــــــــاد بــه دل
آنچـــــه بنوشت رضـــــا بود غم مختصـری

برگزیده ازمجموعه غزلیات شمس گلرخان
شاعر:محمد رضا بیگی محمد آبادی