1. در درس های پیشین مراتبی از علم غیب را برای پیامبران و برخی افراد عادی – با بررسی برخی از آیات قرآن کریم – به اثبات رساندیم و از این امر وجود علم غیب را برای امام – به جهت برتری مقام او بر مقام انبیاء – نتیجه گرفتیم. با این همه برخی از اندیشمندان اهل سنت باز هم «وجود علم غیب برای امام» را غلو و بزرگنمائی جایگاه امام محسوب می نمایند؛ حال آنکه منشأ این شبهه عدم درک درست آنان از «مقام امامت» مى‏باشد. بدیهى است اگر امام را منهاى شئون پیش گفته قرآنی او تصور کنیم، این گفته درباره‏ى او موجه خواهد بود چه اینکه در این صورت امام هم به مانند همه مجتهدان و کارشناسان دینى دیگر درخواهد آمد که در اجتهاد و کارشناسى او صواب و خطا راه یافته، هیچ برترى و امتیازى برایش ثابت نیست؛‏ اما آنگاه که سه ویژگی «برتری بر انبیاء»، «هدایت تکوینی» و «وحی تسدیدی»، از دل قرآن کریم برای امام به اثبات رسید، آنگاه به حکم عقل باید احاطه او به دانش و معارف دینى هم از طرق غیر عادی اثبات شود.
2. به هر صورت در این درس بر بهره مندی برخی از اصحاب پیامبر اکرم از علوم غیبی تاکید داریم مطلبی که در منابع اهل سنت نیز به آن اشاره شده است و به خوبی می تواند مسیر اعتقاد به «علم غیب امام» را هموار سازد. در ادامه به برخی از این موارد اشاره می شود.
3. در صحیح مسلم به نقل از حذیفه الیمان آمده است: «پیامبر صلى الله علیه و آله حوادث آینده تا قیامت را به من خبر داده ‏است» (صحیح مسلم ج ۴، ص ۲۲۱۷) هرگاه براى برخی از صحابه، پرده هایى کنار زده ‏شده و امورى پنهانى آشکار مى‏گردد چرا نسبت به امکان این امر براى امامان هدى علیهم السلام تردید شود؟
4. علی علیه السلام نیز – به عنوان یکی از صحابه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و نه امام معصوم – به علوم غیبی که در سینه دارد در جای جای نهج البلاغه اشاره نموده است نظیر:

الف. «به خدا اگر خواهم هر یک از شما را خبر دهم که از کجا آمده و به کجا رود و سرانجام کارهاى او چه بود؟ توانم این کار را انجام دهم لکن ترسم که درباره‏ى من به راه غلو روید و مرا بر رسول خدا تفضیل نهید. من این راز را با خاصّان در میان مى‏گذارم که بیمى برایشان نیست.» (نهج‏البلاغه خ ۱۷۵)

ب. امام علیه السلام پیش از شروع پیکار با یاران معاویه فرمود: «به خدا که ده کس از آنان نرهد و از شما ده تن کشته نشود.» (پیشین خ ۵۹) ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغه این خبر غیبى را از معجزات آن حضرت بشمار مى‏آورد. زیرا خبر تفصیلى دادن از شمار کشتگان، ارتباط با عالم وراى‏ حسّ را به خوبى مى‏نمایاند و اینگونه پیشگویى فراتر از توان بشرى است. (ر.ک: شرح نهج البلاغه ج ۵، ص ۳- ۴)

ج. در نهج البلاغه خطبه‏هاى چندى است که در آن از اخبار فتنه‏ها و حوادث آینده سخن به میان مى‏آید. نظیر خطبه ۱۲۸ و ۱۳۸ و در خطبه ى ۱۲۸ – چنانچه در درس های قبلی نیز به آن اشاره شد – پس از اخبار غیبى امام على علیه السلام، فردى از اصحاب به شگفت‏آمده مى پرسد: گویا علم غیب یافته اى؟ و امام پاسخ می گوید: «این علم غیب نبوده بلکه علمى است که از دارنده‏ى علم آموخته شده است.»

حال که علم غیب حتی در برخی اصحاب پیامبر نیز وجود داشته است به چه دلیل می توان علم غیب برای امام را «غلو» محسوب نمود؟