به صورت کلی مدعیان دروغین به دو دسته قابل تقسیم هستند: دسته اول، افرادی هستند که این مقام را برای شخص خودشان ادعا نموده اند؛ دسته دوم، افرادی هستند که چنین مقاماتی را برای افرادی دیگر ادعا کرده اند؛ افرادی که ای بسا از صالحان روزگار و حتی از امامان معصوم بوده اند اما در عین حال ادعای «مهدی موعود» بودن نداشته اند. در مباحث پیش رو تلاش می شود تا با حفظ ترتیب تاریخی با هر دو دسته از این مدعیان آشنا شویم. نخستین گروه «فرقه سبائیه» است؛ پیدایش این فرقه، بعد از شهادت امیر المومنین علیه السلام در سال ۴۰ه.ق می باشد. مهمترین اعتقادات آنها عبارت است از: معتقد به غیبت امیرالمومنین علیه السلام و بازگشت او شدند و شهادت او را نیز انکار می نمایند. (ر.ک: تاریخ شیعه و فرقه های اسلام، ص ۱۲۷) آنها می پنداشتند که امیرالمومنین علیه السلام تا آخرالزمان باقی است و روزی خروج خواهد کرد و زمین را از عدل پر خواهد کرد؛ چنان که از ظلم پر شده است. بنابراین این جماعت هرگز معتقد به امامت امامان دوازده گانه نیستند. (الغیبه، شیخ طوسی، ص ۱۹۷) ایشان نسبت به امیر المومنین علیه السلام غلو کردند و گمان کردند او نبی است و حتی گمان کردند او خداست. (المهدیه فی الاسلام، ص ۹۴) این فرقه منتسب به شخصی به نام «عبد الله بن سبا» است که در بخش بعد از او سخن خواهیم گفت. پوستر با کیفیت بالاتر

در بحث پیشین در خصوص اعتقادات فرقه سبائیه سخن به میان آمد در این بحث در خصوص شخصی که این فرقه را به او منتسب می نمایند سخن می گوییم. در مورد «عبدالله بن سبا» باید گفت، که اولین بار نام او در کتاب تاریخ طبری، با روایت سیف بن عمرو، آمده است، که نقل می کند: «او مردی یهودی از صنعا، از مادری سیاه پوست بود و در زمان عثمان مسلمان شد؛ به این قصد که در پوشش اسلام شروع به فساد کند و اسلام را براندازد؛ و در قتل عثمان هم شریک بود.» (تاریخ الرسل و الملوک، ج ۲، ص ۶۴۷) البته مورخان بزرگی همچون یعقوبی (متوفی۲۸۴ه)، بلاذری (متوفی ۲۷۹ه)، ابن سعد (متوفی ۲۳۰ه) از ابن سبا اسمی نیاورده اند. علامه عسکری در کتاب عبدالله بن سبا (ر.ک: عبدالله بن سبا، ج ۳) به تفصیل درباره شخصیت عبدالله بن سبا سخن گفته و ساختگی بودن آن را ثابت می کند؛ و در مورد سیف بن عمرو تمیمی (متوفی ۱۷۰ ق) هم می فرماید که، وی عدنانی بوده و سعی فراوانی در تصرف تاریخ نموده است؛ از این رو عبدالله بن سبا هم از طراحی های اوست؛ تا بدین وسیله اختلافات مهم دنیای اسلام و عقاید مهم شیعه را به عبدالله بن سبا نسبت دهد؛ تا چنین وانمود کند که اصل این عقاید از یهود گرفته شده است. متأسفانه برخی از شیعیان هم (مانند نوبختی در فرق الشیعه و اشعری در المقالات و الفرق) بدون دقت در کتب خود نام او را ذکر کرده اند؛ در حالی که جمع کثیری از اهل سنت وجود ابن سبا را انکار کرده اند؛ مانند: طه حسین (الفتنه الکبری علی و بنوه، ص ۹۸)، دکتر علی وردی (وعاظ السلاطین، ص ۱۷۵) و … (ر.ک: الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج ۳، صص ۲۹۳-۲۹۰) در بحث بعد نکاتی را در نقد این فرقه بیان خواهیم نمود.   پوستر با کیفیت بالاتر  

  بر اساس آنچه در مباحث پیشین گذشت معلوم می شود که برخلاف تصور واهی برخی از وهابیان هرگز نمی توان مبداء پیدایش اعتقادات اصیل شیعه را در فرقه سبائیه و در شخص موهوم عبد الله بن سبا دانست؛ زیرا بر فرض که فرقه سبائیه در تاریخ وجود خارجی داشته باشد به وضوح پیداست که عقاید سست ایشان هیچ تناسبی با عقاید ناب شیعه اثنی عشری ندارد. در هر صورت در مورد سبائیه چند نکته قابل ذکر است: الف) این طائفه منقرض شده اند و ادعای آنان هم باطل است. ب) روایات فراوانی در منابع معتبر شیعی وجود دارد، که در آنها به تعداد ائمه علیهم السلام تصریح شده در حالی که در این فرقه اثری از این اعتقاد وجود ندارد. ج) مسأله به شهادت رسیدن امیر المومنین علیه السلام از مشهورترین حوادث تاریخ اسلام بین شیعه و سنی است در حالی که این فرقه منکر آن است. د) امیر المومنین علیه السلام در هیچ جا چنین ادعایی نداشته؛ بلکه خبر از آمدن قائم آل محمد (عج) می دهد. اصبغ بن نباته می گوید: «نزد امیرالمؤ منین(ع) رفتم و او را متفکر و خیره شدهِ به زمین یافتم. عرض کردم: یا امیرالمؤ منین! چگونه است که شما را متفکر و خیره شده به زمین می بینم؟ آیا نسبت به آن راغب شده ای؟ فرمود: نه والله! هرگز نه راغب زمین و نه راغب دنیا گشته ام؛ ولی درباره فرزندی که از صلب من و یازدهم از اولاد من است، تفکر می نمودم. اوست آن مهدی که زمین را پر از عدل و داد می کند، پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد. او را حیرتی و غیبتی است، که در آن گروهی هدایت و گروهی گمراه می شوند…» (ر.ک: کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص ۲۸۹) پوستر با کیفیت بالاتر

  کیسانیه از واژه «کیسان» گرفته شده، که صفتی از ماده «کَیِّس» (ر.ک: فرهنگ لغت معین، ماده کیّس)؛ به معنای زیرک، می باشد این فرقه تابعان مختار ثقفی منتقم شهیدان والامقام کربلا هستند و گفته شده است که به آنها کیسانیه می گویند زیرا امیر المومنین علیه السلام مختار را بر زانوی خود نشاند و او را کیِّس خواند. (ر.ک: تاریخ تحلیلی اسلام، سیدجعفر شهیدی، ص ۱۹۴) در خصوص این فرقه نکات ذیل قابل ذکر است: ایشان که خود را پیروان مختاربن ابی عبیده ثقفی می دانستند معتقد بودند که محمد بن حنفیه فرزند امیرالمومنین علیه السلام بعد از حسین بن علی علیهما السلام امام و همان مهدی موعود است و در کوه رضوا به سر می برد و نزد او آب و عسل نهاده شده و از آنجا ظهور و قیام خواهد کرد. (الغیبه، شیخ طوسی، ص ۱۹۲) خود محمدبن حنفیه هرگز چنین ادعایی نداشته بلکه معتقد به امامت امام سجاد علیه السلام بوده است. (طبقات ابن سعد، ج ۵، ص ۹۴) شخص مختار نیز چنین اعتقادی نداشته است بلکه برخی از عقاید – از جمله عقیده مهدی موعود بودن محمد بن حنفیه – را با انگیزه های خاص به وی نسبت داده اند؛ در حالی که مختار هیچ ادعای گزافی نداشته و هیچ عقیده کفرآمیزی ابراز نکرده و هیچ فرقه و مذهبی تشکیل نداده است و نام کیسانیه در آن زمان اصلاً مشهور و معروف نبوده است. (الکامل فی التاریخ، ج ۴، ص ۲۷) اطلاعات تکمیلی در خصوص این فرقه را در بحث بعدی دنبال نمائید. مدعیان دروغین مهدویت

ابوعبد الله حسین بن قاسم مشهور به «امام المهدی لدین الله» یکی از چهره های معروف زیدی است که در علم و زهد شهرتی فراوان یافت و بر مناطقی از جمله الهان تا صعده و صنعا حکومت می نمود. نامبرده در سال ۴۰۴ ه.ق کشته شد اما شهرت او سبب شد تا گروهی از زیدیه به زنده بودن او و اینکه او همان مهدی است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بدو بشارت داده است معتقد بشوند. (ر.ک: درر العقود الفریده فی تراجم اعیان المفیده، ج ۳، ص ۴۰۰) گفته شده است که وی در سال ۴۰۲ ه.ق صنعا را تصرف کرده به قدرت رسید و از مردم خمس دریافت نمود و همانجا به نام خود سکه زد. پس از آن نیز درگیری های زیادی با معارضان خود داشت و در حالی که هنوز بیست و اندی سال داشت در سال ۴۰۴ ه.ق کشته شد. این در حالی بود که با این سن اندک بیش از ۷۳ اثر تالیفی از خود بر جای گذاشت و پس از آن بود که کسانی به زنده بودن و مهدویت او معتقد شدند. (ر.ک: تاریخ الیمن الاسلامی، ص ۲۱۴ – ۲۱۸) علاوه بر این گویا خود نیز ادعای مهدویت داشته است زیرا در برخی منابع دیگر از دیدگاههای نادرست نامبرده در باب توحید و از ادعای مهدویت وی و نیز برخورد زشت و تند او با یکی از مخالفانش که مهدویت او را قبول نداشت سخن گفته شده است. (ر.ک: سیره الامیرین الجلیلین القاسم و محمد ابنی جعفر بن الامام، ص ۳۵۲) پوستر با کیفیت بالاتر

در جمادی الاولی سال ۴۸۳ ه.ق مردی به نام «بلیا» در شهر بصره ظاهر شد که دستی در نجوم داشت. وی با بیان اینکه «مهدی موعود» است شمار زیادی از مردم این شهر را گمراه نمود. او جنایاتی در این شهر محقق ساخت و از جمله دارالکتب بصره را که در اسلام نظیر نداشت به آتش کشید و توانست مدتی بر این شهر حکمرانی نماید. (ر.ک: البدایه و النهایه، ج ۱۲، ص ۱۳۶) در برخی منابع آمده است که نامبرده پس از تسلط بر بصره به اطراف و اکناف نوشت: «مهدی موعود که خلق را دعوت به حق می نماید منم. اگر طاعت و انقیاد من می نمایید از عذاب اخروی و ذلت دنیوی امن و خلاص خواهید شد و اگر قدم از دایره اطاعت من – که صاحب الزمانم – بیرون می نهید یقین دانید که در هر دو سرای به عذاب و وبال گرفتار می گردید. پس به خدای سبحانه و تعالی و امام مهدی ایمان بیاورید.» پس از انتشار این نامه سعد الدوله و سیف الدوله از فرماندهان بغداد با لشگری آراسته متوجه بصره شدند تا جائی که بلیا با شنیدن خبر آنان از ادعای خود در گذشت و به جانب بحرین گریخت. ایشان در پی او رفتند و او را از بحرین دستگیر نموده و پیش سلطان وقت «ملک شاه» بردند و صبح گاهان از سر تمسخر کلاهی بر سر او نهادند و و بر شتر سوار کردند و در تمامی شهر بغداد بگرداندند و در نهایت او را به چوبه دار آویختند. (ر.ک: تاریخ الفی، ج ۴، ص ۲۵۰۷ و ۲۵۰۸) پوستر با کیفیت بالاتر

  ابوعبد الله محمد بن عبد الله بن تومرت (متولد ۴۸۵) همه آنچه را که یک مدعی مهدویت نیاز داشت، داشت. زیرا از سادات حسنی بود و نام خود و پدرش نیز شبیه نام پیامبر صلی الله علیه و آله بود. قیام او در اولین سالهای سده ششم هجری رخ داد و منجر به تشکیل دولت موحدون گردید. (ر.ک: الوافی بالوفیات، ج ۸، ص ۳۲۴ و تاریخ الفی، ج ۴، ص ۲۸۵۰) ابن تومرث برای تحصیل به شرق اسلامی آمد و در بازگشت تبدیل به طلبه ای پر شور شده بود که مرتب امر به معروف و نهی از منکر می نمود. در سال ۵۰۵ به مهدیه شهری که «عبید الله مهدی» بنا نهاد رفت و سپس از آنجا به ملاله رفت. در این شهر بود که «عبدالمومن بن علی» را که یکی از یاران اصلی او و جانشین وی گردید ملاقات نمود و با خواندن برخی از روایات و تطبیق آنها بر خویشتن وی را متقاعد نمود تا او را یاری کند. زان پس در متون متعلق به آنان از ابن تومرت به «الامام المعصوم المهدی المعلوم» یاد می شود. (ر.ک: اعز ما یطلب، ص ۹) وی به میان مردم «تینمل» رفت و بر اساس توحید و مبارزه با مجسمه مردم با وی بیعت نمودند. ابن تومرت با درایت و نیز سرکوب مخالفانش در آن شهر، آن ناحیه را که کوهستانی بود به پایگاه حکومت خود تبدیل نمود. منازعات وی با سلطان مراکش ادامه یافت تا اینکه در سال ۵۲۴ در گذشت و مهدویت را به جانشینش عبدالمومن بن علی واگذار کرد؛ همین شخص بود که در سال ۵۴۲ مراکش را تصرف نمود و دولت وی با نام موحدون تا اسپانیا گسترش یافت و وی لقب امیر المومنین به خود داد سرانجام او نیز در سال ۵۵۸ در گذشت. (ر.ک: صبح الاعشی، ج ۵، ص ۱۸۶ و مهدی از صدر اسلام تا قرن سیزدهم، ص ۱۸۱)   پوستر با کیفیت بالاتر

زمینه ظهور این مهدی دروغین حضور مغولان و بیداد آنان از یک طرف و جهل و بی فرهنگی مردم از سوی دیگر بود. محمود تارابی (مهدی دروغین)در سال ۶۳۶ خروج نمود و مدعی بود جنیان و پریان با او سخن می گویند و از غیب به او خبر می رسانند. بسیاری از عوام الناس فریب ظاهر سازی و شعبده بازی او را خوردند و به او پیوستند. در نهایت از مردم دعوت عمومی به مقابله و جنگ با مغولان نمود و توانست پیروزی های نسبی نیز به دست آورد اما در نهایت مغولان از هر طرف به وی هجوم آوردند و او و معتقدان به او را – که سلاحی به همراه نداشتند و شاید این هم از دعاوی ایشان بود که سلاحی به آنان کارگر نیست – نابود نمودند. (ر.ک: تاریخ جهانگشای جوینی، ج ۱، ص ۸۶-۸۹) در برخی منابع نیز از او با نام «دارابی» یاد شده است که در سال ۶۳۷ در بخارا سر به شورش برداشت. همچنین او را یک عجمی متصوف دانسته اند که با انواع شعبده آشنا بود و خویش را ملقب به مهدی نموده بود. وی مدعی بود که قادر بر نابودی مغولان است و بدون سلاح و تنها با قدرت الهی می تواند آنان را از بین ببرد. شمار زیادی به او پیوستند و وی با سپاهی که داشت بر حاکم بخارا شورید و او و سپاهیانش را از میان برداشت. خبر به «جرماغون مغول» رسید و سپاه او با سپاه هزار نفری «ابوالکرم» مواجه شد. تارابی یا دارابی گفته بود کسی سلاح در بر نگیرد لذا در این نبرد تنها اندکی از آنان نجات یافته و بقیه به چنگال مرگ فرورفتند. گفته شده است که شمار آنها شصت هزار تن بوده است. (ر.ک: الحوادث الجامعه، ص ۱۰۸ و ۱۰۹) پوستر با کیفیت بالاتر

بی شک یکی از بزرگترین ادعاهای بابیت و مهدویت و … در ایران که منجر به شکل گیری آیین ساختگی «بهائیت» گردید ادعاهای سیّد علی محمّد شیرازی است. به همین جهت مطالب مربوط به او را در ضمن چند بحث آینده دنبال می کنیم. وی که به «علی محمد باب» معروف است از مدّعیان بابیّت امام دوازدهم شیعیان است که بعدها مدّعی مهدویت و نبوّت نیز شد. در ۱۲۳۵ در شیراز به دنیا آمد. در کودکی به مکتب شیخ عابد رفت و در آنجا خواندن و نوشتن آموخت. شیخ عابد، از شاگردان شیخ احمد احسائی و سیّد کاظم رشتی بود. (اشراق خاوری، ص۶۳ـ۶۴.) و از همان دوران، سیّد علی محمّد را با نام رؤسای شیخیه (احسائی و رشتی) آشنا کرد، به طوری که در کربلا در درس سیّد کاظم رشتی حاضر شد. و مسائل عرفانی و تفسیر و تأویل آیات و احادیث و مسائل فقهی را به روش شیخیّها از او آموخت. (فاضل مازندرانی، ظهورالحق، ج۳، ص۹۷) در ۱۲۵۷ به شیراز بازگشت و به وقت فرصت، مطالعه کتب دینی را فراموش نمی‌کرد و به گفته خودش: (اسرارالاثار، ج۴، ص۳۷۰) «همانا کتاب سنابرق، اثر سید جعفر علوی را خواندم و باطن آیاتش را مشاهده کردم». بنابراین ادعای امی بودن و درس نخوانده بودن او ادعائی واهی و پوچ است. در بحث آینده برخی از ادعاهایی که نامبرده در خصوص مقامات معنوی برای خویشتن داشته است را بیان می نماییم. پوستر با کیفیت بالاتر

علی محمّد در آغاز امر، به تصریح نوشت که امام دوازدهم شیعیان، او را مأمور داشته تا جهانیان را ارشاد کند و خویشتن را «ذِکْر» نامید. می نویسد: «همانا خدا مقدّر کرده که این کتاب از نزد محمّد پسر حسن پسر علی پسر محمّد پسر علی پسر موسی پسر جعفر پسر محمّد پسر علی پسر حسین پسر علی پسر ابی طالب بر بنده‌اش برون آید تا از سوی ذکر (سیّد علی محمّد) حجّت بالغه خدا بر جهانیان باشد.» (احسن القصص، ص۱) جایگاه دیگری که برای خود ترسیم نمود «باب» بود به گونه ای که خود را درب ورود به ساحت امام عصر عجل الله تعالی فرجه می دانست. (ر.ک: الکواکب الدرّیّه فی مآثرالبهائیّه، ج۱، ص۴۳) مدّتی از دعوت وی سپری شد و گروهی به او گرویدند، در این هنگام ادّعای خود را تغییر داد و از «مهدویّت» سخن به میان آورد و گفت: «منم آن کسی که هزار سال می‌باشد که منتظر آن می‌باشید» (نقطه الکاف، ص۱۳۵( و سپس به ادّعای «نبوّت و رسالت» برخاست و به گمان خود، احکام اسلام را باآوردن کتاب بیان نسخ کرد. (بیان عربی، ص۳) بدین ترتیب سید علی محمد شیرازی مدعی مقاماتی مانند: ذکر، بابیت، مهدویت، نبوت و رسالت بوده است با این همه باب بر ادعاهای قبلیش بسنده نکرد واز پیامبری نیز گذشته و در برخی عباراتش ادعای ربوبیت و خدائی نمود چنانکه در لوحی بنام هیکل الدین گفته است: «شهد الله أنه لا إله إلا هو الملک ذوالملاکین وأن علی قبل نبیل ذات الله وکینونیته» پوستر با کیفیت بالاتر

باب(سید علی محمد شیرازی) به طور رسمی دو مرتبه از ادعاهای کاذب خویش توبه نموده اظهار پشیمانی کرده است: الف. پس از بازگشت به بوشهر در زمانی که هنوز از ادّعای بابیّتِ امام زمان علیه السلام فراتر نرفته بود در رمضان ۱۲۶۱ دست‌گیر و به شیراز فرستاده شد. در شیراز او را تنبیه کردند، آنگاه نزد امام جمعه آن شهر، اظهار توبه و ندامت کرد و به قول یکی از موافقان خود برفراز منبر گفت: «لعنت خدا بر کسی که مرا وکیل امام غائب بداند. لعنت خدا برکسی که مرا باب امام بداند…». (اشراق خاوری، ص۱۴۱) ب. در اواخر سلطنت محمّد شاه، سیّد علی محمّد را به تبریز بردند و مجلسی با حضور چند تن از علما ترتیب دادند. وی در آنجا آشکارا از مقام مهدویّت خود سخن گفت و «بابیّت امام زمان» را که پیش از آن به‌ تصریح ادّعا کرده بود به «بابیّت علم خداوند» تأویل کرد و چون از او درباره برخی مسائل دینی پرسیدند، از پاسخ فروماند و همین‌که از وی سؤال شد: از معجزه چه داری ؟ گفت: اعجاز من این است که برای عصای خود آیه نازل می‌کنم و به خواندن این فقره آغاز نمود: «سُبْحانَ اللهِ القُدّوسِ السُبُّوحِ الّذی خَلَقَ السَّماوات والأرضَ کَما خَلَقَ هذه العَصا آیهً من آیاتِه!» و إعراب کلمات را به قاعده نحو غلط خواند، امیر اصلان خان که در مجلس حضور داشت گفت: اگر این قبیل فقرات از جمله آیات شمرده شود، من هم می‌توانم تلفیق کنم و گفت: «الحمدُلله الَّذی خَلَقَ العَصا کَما خَلَقَ الصَّباحَ والمَسا!» (ظهورالحق، ج۳، ص۱۴) پس از آشکارشدن عجزش وی را چوب زده تنبیه نمودند و از دعاوی خویش تبرّی جست و اظهار پشیمانی کرد و خطاب به ولیعهد، توبه‌نامه رسمی نوشت. (کشف الغطاء، ص ۲۰۴ـ۲۰۵) در بحث بعدی برخی از عقاید او را به اختصار بیان خواهیم کرد. پوستر با کیفیت بالاتر

  سیّدعلی محمّد باب از آغاز دعوت خود، عقاید و آرای عجیبی ابراز داشت که به برخی اشاره می شود: برتر دانستن خود از تمام انبیا: آنچه از مهم‌ترین کتاب او نزد پیروانش، یعنی کتاب بیان، فهمیده می‌شود آن است که وی خود را برتر از همه انبیاء الهی می‌انگاشته و مظهر نفس پروردگار می‌پنداشته است (بیان عربی، ص۱) منسوخ شدن اسلام با ظهورش: وی عقیده داشته که با ظهورش، آیین اسلام منسوخ و قیامت موعود در قرآن، به‌پا شده است. (لوح هیکل الدین، ص۱۸) مبشر ظهور بعدی خواندن خود: به‌علاوه، سیّدعلی محمّد خود را مبشّر ظهور بعدی شمرده و موعود بعدی را «مَنْ یُظْهِرُهُ اللّه» خوانده است و در ایمان پیروانش به او، تأکید فراوان دارد. (بیان عربی، ص۵) پس از او تا ۲۵ نفر ادعای «من یظهره الله» بودن کردند. (قرن بدیع، ص۲۶۱) و در این میان حسینعلی بهاء بیش از دیگران اقبال داشت و توانست با ادعای پیامبری و من یظهره الله بودن آیین بهائیت را پایه گذاری نماید. خشونت وی نسبت به غیر بابی: سیّد علی محمّد در حقانیّت این آرا پافشاری نموده و نسبت به افرادی که بابی نباشند، خشونت بسیاری را سفارش رده است، چنان‌که در الواح بیان، درباره وظیفه اوّلین فرمان‌روای بابی می‌گوید: «لن تَذَرَ فوقَ الأرضِ إذا اسْتَطاعَ أحداً غیرَالبابیّین؛ چون فرمان‌روای بابی توانایی یافت، هیچ‌کس ـ جز بابی‌ها ـ را برروی زمین باقی نگذارد». (لوح هیکل الدین، ص۱۵) ممنوع دانستن مطالعه غیر کتاب بیان: و در بیان فارسی فرمان می‌دهد که همه کتاب‌ها را محو و نابود کنند جز کتبی که درباره آیین وی پدید آمده یا می‌آید (بیان فارسی، ص۱۹۸) و همچنین تأکید کرده است که پیروانش جز کتاب بیان و آنچه بدان وابسته می‌شود، نیاموزند. (بیان عربی، ص۱۵) پوستر با کیفیت بالاتر

  عبدالرحمن بن کثیر گوید که امام صادق علیه السلام  درباره آیه«أتی امرالله فلا تستعجلوه» فرمود: منظور امر ما است. خدای عزوجل امر نموده که برای تحقق آن شتاب به خرج ندهیم. خداوند آن را با سه لشگر یاری خواهد کرد؛ ملائکه و مومنین و رعب… / بحار الانوار۳۵۶/۵۲. این حدیث اشاره به این دارد که در مسائل ظهور شتاب زده عمل نکنید و ظهور حضرت نیاز به افرادی ندارد که قبل از ظهور برای حضرت لشگر جمع آوری کنند. زیرا مؤمنینی هم که به یاری حضرت می شتابند بدون هماهنگی قبلی خواهد بود. امام باقر علیه السلام فرمود: در حالیکه جوانان شیعه در پشت بام های خود در خوابند٬ ناگهان در یک شب بدون مواعده قبلی(توافوا إلی صاحبهم فی لیله واحده علی غیر میعاد) در مکه نزد صاحب خود جمع می شوند مانند ابر پاییزی از قبیله ها./ غیبت نعمانی٬ ص۱۷۰. بحار الانوار ۲۳۹/۵۲. بشاره الاسلام ص ۱۰۳. بنابراین سخن و ادعای احمد الحسن مبنی بر وظیفه لشگر سازی برای حضرت حجت ع دروغی آشکار است زیرا تمامی روایات٬ ظهور را مانند قیامت٬ ناگهانی توصیف کرده اند. حال سوال میکنند که میخواهیم بدانیم احمد الحسن کیست؟ پاسخ: فرقه انحرافی احمد الحسن، یکی از قطعات پازلی است که غرب جهت مبارزه با مراجع تقلید شیعه، آن را به تصویر کشیده است. تصویری که هر کدام از قطعات آن، فرقه ای انحرافی بوده و مردم را به سمت خود دعوت می کنند. می توان به طور خلاصه، پازل نام برده را چنین تشریح کرد که این پازل، بر آمده از چهار قطعه اصلی می باشد که عبارتند از: شیخیه، بابیت، بهائیت و احمدالحسن. فرقه احمدالحسن، که به نام سرکرده آن نام گذاری شده است، فرقه منحرفی است که اخیرا، پیروان آن به عنوان انصار امام مهدی ع؛ درحال تبلیغ و بیعت گرفتن از مردم از طریق اینترنت و انواع مسنجر ها هستند. این جریان که تحت عنوان «احمدالحسن الیمانی وصی و فرستاده امام زمان علیه السلام » در اواخر سالهای حاکمیت صدام بروز کرد، پس از سقوط او، با کمک برخی از باقیمانده های رژیم بعث تشکیلات وسیعی را در مناطقی همچون نجف، کربلا، ناصریه وبصره به راه انداختند. مؤسس این جریان، شخصی به نام احمد اسماعیل گاطع از قبیله صیامر است که بعدها نام خود را به احمدالحسن تغییر داد. وی درحدود سال ۱۹۷۳میلادی درمنطقه ای بنام هویر از توابع زبیر از استان بصره متولد شده و درسال ۱۹۹۹میلادی از دانشکده مهندسی نجف فارغ التحصیل شد. وی مدت بسیار اندکی در کلاس های حوزه شهید سید محمد صدر شرکت کرد. آنچه در این جریان خودنمایی می کند، بینش تکفیری نسبت به بزرگان شیعه است. بطوری که به نظر می رسد تمامی منابع این جریان، در این مسأله سرمایه گذاری شده و برای رسیدن به اهداف خود از هیچ چیزی دریغ نمی نمایند. البته بر اهل علم پوشیده نیست که مهم ترین ابزار تبلیغی این جریان، تحکم بر علیه مقدسات شیعه بوده و با استفاده از مغالطه های فنی، برخی از افراد کم سواد دینی را به انحراف می کشانند. احمدالحسن تا کنون با بیش از ۵۳ ادعای واهی، رکورد دار[…]

  پرچم و سلاح: امام صادق علیه السلام فرمود: قائم خروج نمی کند تا اینکه حلقه یاران تکمیل شود… سپس پرچم را می گستراند و حرکت می کند. پس کسی در مغرب و مشرق نمی ماند الا اینکه قائم را لعن می کنند. و آن پرچم رسول الله است که جبرائیل در روز بدر به ایشان نازل کرد. سپس فرمود که به خدا قسم از پنبه و کتان و ابریشم و حریر نیست. پرسیدم پس از چیست؟ فرمود از «ورق و برگه ای از بهشت» است که پیامبر آنرا در روز بدر باز کرد. آنرا کسی(از اهل بیت) باز نمی کند تا اینکه قائم قیام کند. همراه قائم… شمشیر رسول الله است که ذوالفقار نام دارد…(۱) وصیت: امام صادق سلام الله علیه فرمودند: خدای متعال، قبل از وفات رسول خدا صلی الله علیه و آله، نوشته ای را به ایشان نازل کرد، پس عرض کرد: یا محمّد [صلی الله علیه و آله] این وصیت تو است به برگزیدگان از خاندانت. رسول الله صلی الله علیه و آله فرمودند: ای جبرئیل، چه کسانی، نجیبان و برگزیدگان هستند؟ عرض کرد: علی بن ابی طالب و اولاد ایشان علیهم السلام. بر آن نوشته، مهرهایی از طلا بود و پیغمبر آن را به امیرالمؤمنین دادند و فرمودند: یک مُهر آن را باز کنید و به آن چه در آن نوشته عمل کنید.امیرالمؤمنین چنین کردند و سپس آن را [در هنگام وفات] به پسرشان حسن بن علی دادند…همین گونه امام حسن آن را به امام حسین، و هر امامی به امام بعد خود، آن نوشته را تسلیم می کند تا زمانی که امام زمان به امامت می رسند، و آن صحیفه را از پدر خود تحویل میگیرد.(۲). نتیجه اینکه: الف. جنس و نوع پرچم رسول الله پارچه و حریر و … نیست بلکه برگه ای از بهشت است(که بر روی آن البیعه لله نوشته شده است). ب. سلاح رسول الله همان ذوالفقار است که توسط جبرائیل نازل شده است. ج. وصیت رسول الله کتاب مختومی است که به پیامبر نازل شده است. توجه شود که: برای اثبات امامت؛ اصل پرچم، اصل سلاح و اصل وصیت لازم است تا مدعی راستین از دروغین شناخته شود. لذا رونوشت وصیت یا عکس سلاح و پرچم های پارچه ای و … نمی توانند مورد قبول قرار گیرند. پ ن: ۱)قال أبوعبدالله(علیه السلام): ” لایخرج القائم(علیه السلام) حتى یکون تکمله الحلقه… ثم یهز الرایه ویسیر بها، فلا یبقى أحد فی المشرق ولا فی المغرب إلا لعنها وهی رایه رسول الله(صلى الله علیه وآله وسلم)، نزل بها جبرئیل یوم بدر. ثم قال: یا أبا محمد ماهی والله قطن ولا کتان ولا قز ولا حریر، قلت: فمن أی شئ هی؟ قال: من ورق الجنه، نشرها رسول الله(صلى الله علیه وآله) یوم بدر… لا ینشرها أحد حتى یقوم القائم… یکون علیه … وسیفه [سیف رسول الله صلى الله علیه وآله)] ذوالفقار… غیت طوسی، ص۳۲۰ ۲)عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ سلام الله علیه قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْزَلَ عَلَى نَبِیِّهِ کِتَاباً قَبْلَ وَفَاتِهِ، فَقَالَ: یَا مُحَمَّدُ هَذِهِ وَصِیَّتُکَ إِلَى النُّجَبَهِ مِنْ أَهْلِکَ. قَالَ: وَ مَا النُّجَبَهُ یَا جَبْرَئِیلُ؟ فَقَالَ: عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ[…]

الحجه٬ القائم٬ المنتظَر٬ المهدی٬ یملاء الارض قسطا و عدلاً چه کسی است؟ احمدالحسن بصری(مدعی دروغین یمانی)؛ تمامی القاب و اوصاف خاصه امام دوازدهم را به خودش اختصاص داده است و‌ حال آنکه بر اساس روایات و‌ ادعیه معتبر٬ تمامی آنها بر وصی امام حسن عسکری و خَلف(فرزند بلافصل) ایشان اطلاق شده است. در دعای عدیله آمده است: ﺛُﻢَّ ﺍﻟﺘَّﻘِﻰُّ ﻣُﺤَﻤَّﺪٌ ﺛُﻢَّ ﺍﻟﻨَّﻘِﻰُّ ﻋَﻠِﻰٌّ ﺛُﻢَّ ﺍﻟﺰَّﻛِﻰُّ ﺍﻟﻌَﺴﻜَﺮِﻯُّ ﺍﻟﺤَﺴَﻦُ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﻣﺎم ﻣﺤﻤّﺪ ﺗﻘﻰ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﻣﺎم ﻋﻠﻰّ ﺍﻟﻨﻘﻰ(ﻉ)ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮﻯ(ﻉ)ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺻﻔﺎﺕ ﺛُﻢَّ ﺍﻟﺤُﺠَّﺔُ ﺍﻟﺨَﻠَﻒُ ﺍﻟﻘَﺎﺋِﻢُ ﺍﻟﻤُﻨﺘَﻈَﺮُ ﺍﻟﻤَﻬﺪِﻯُّ ﺍﻟﻤُﺮﺟَﻰ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺣﺠّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ(ﻉ)ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻭَ ﺑِﻪِ ﻳَﻤلأَُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺍلأَْﺭﺽَ ﻗِﺴﻄﺎً ﻭَ ﻋَﺪلاً ﺑَﻌﺪَ ﻣَﺎ ﻣُﻠِﺌَﺖ ﻇُﻠﻤﺎً ﻭَ ﺟَﻮﺭﺍً ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در دعای توسل آمده است: ﻳَﺎ ﻭَﺻِﻰَّ ﺍﻟﺤَﺴَﻦِ ﻭَ ﺍﻟﺨَﻠَﻒَ ﺍﻟﺤُﺠَّﺔَ ﺃَﻳُّﻬَﺎ ﺍﻟﻘَﺎﺋِﻢُ ﺍﻟﻤُﻨﺘَﻈَﺮُ ﺍﻟﻤَﻬﺪِﻯُّ ﻳَﺎ ﺍﺑﻦَ ﺭَﺳُﻮﻝِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺍﻯ ﻭﺻﻰّ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺣﺠّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻯ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻬﺪﻯ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ در حرز امام زین العابدین ع آمده است: ﻭَ ﻋَﻠِﻰِّ ﺑﻦِ ﻣُﺤَﻤَّﺪٍ ﺍﻟﻨَّﻘِﻰِّ ﻭَ ﺍﻟﺤَﺴَﻦِ (ﺑﻦِ ﻋَﻠِﻰٍّ) ﺍﻟﻌَﺴﻜَﺮِﻯِّ ﻭَ ﺍﻟﺤُﺠَّﺔِ ﺍﻟﻘَﺎﺋِﻢِ ﺍﻟﻤَﻬﺪِﻯِّ ﺍلإِْﻣَﺎمِ (ﺍَﻟﻤُﻨﺘَﻈَﺮِ) ﺻَﻠَﻮَﺍﺕُ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﻋَﻠَﻴﻬِﻢ ﺃَﺟﻤَﻌِﻴﻦَ ﻭ ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ ﻣﺤﻤّﺪ ﺍﻟﻨّﻘﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﻟﻌﺴﻜﺮﻯ ﻭ ﺣﺠّﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻬﺪﻯ(ﻉ) ﺍﻣﺎم(ﻣﻨﺘﻈﺮ)ﺩﺭﻭﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺩ. اینها نمونه ای از ادعیه مأثور است که از طریق اهل بیت علیهم السلام صادر شده است. در تمامی این ادعیه معتبر٬ اوصاف فوق به امام دوازدهم اطلاق شده است. توجه داشته باشیم که بعد از امام حسن عسکری علیه السلام٬ قائم و منتظَری غیر از امام دوازدهم نیست و نخواهد بود. برگرفته از کج راه

فرجام پذیری یا منجی گرایی بحثی است که امروز در تمام فرهنگ ها و آیین ها به نوعی دیده می شود؛ واقعیت این است که بشر امروز هر چند در حوزه تکنولوژی و رشد، به اوج خود رسیده اما متاسفانه به علت عدم توجه به روح و ویژگی های روحی و معنوی با یک بن بست ایدئولوژیک روبرو شده است و یک نوع هراس و ترس از آینده را در وجود خود می بیند. به همین دلیل است که وقتی به آثار جدید سینمای غرب نگاه می کنید یک آینده سیاه، خشن و تاریک می بینید که در آن همه چیز تخریب شده، مردم با بیماری های عجیب و غریب روبرو هستند و نیروهای غیرزمینی و … در آن به چشم می خورند و در مجموع این سینما یک آینده مبهم ترسیم می کند که برآیندی است از ذهن بشر امروز به ویژه بشر غربی که این ترس وجودش را فرا گرفته است. «بابی سعید» در کتاب «هراس بنیادین» می گوید: «انسان غربی امروز احساس می کند خدایی را که در چند قرن گذشته بعد از رنسانس کُشت در حال برگشت است و می خواهد انتقام بگیرد.» آیا این دیدگاه تنها منحصر به غرب است؟دیدگاه اسلام در این رابطه چیست و آیا با نگاه غربی وجه اشتراک دارد؟ در میان یهود نیز بحثی به نام «آرماگدون» وجود دارد که همان بحث منجی گرایی و آینده بشر است. یهودیان نیز دیدگاهی دارند که معتقد است زمانی فرا خواهد رسید که آن منجی یهود خواهد آمد و جهان را تغییر داده و دیدگاه یهود را حاکم خواهد کرد. غیر از این، در میان سایر ادیان نیز به نوعی موضوع منجی گرایی و آینده نگری وجود دارد و این یک بحث عام است به ویژه امروز که بشر به شدت دنیازده و تکنولوژی زده شده و به همین دلیل از درون وجودش به دنبال یک منجی و یک راه نجات و فرار در زندگی است. در اسلام نیز اعتقاد به منجی و منجی گرایی وجود دارد چنانکه شیعه قائل به تولد حضرت مهدی (ع) است و اهل تسنن معتقدند که او هنوز متولد نشده و روزی متولد خواهد شد و جهان را پر از عدل و داد می کند. گروه های تکفیری به ویژه «داعش» امروز از این شرایط و ویژگی هراس جهان به شدت سوء استفاده می کنند و به دنبال آن هستند که خروج و حرکت خود را در جهان اسلام به نوعی با بحث منجی گرایی و منجی تطبیق دهند. آنها حتی نشریه ای را با نام «دابق» منتشر می کنند و دلیل اینکه این نام برای این نشریه انتخاب می شود این است که «دابق» منطقه ای است در نزدیکی «رقه» و «رقه » محلی است که آن فتنه بزرگ و ملهمه ی کبری که در کتب «ملاحم الفتن» عنوان شده در آن اتفاق می افتد. در روایات چنین آمده است که در این محل لشکر اسلام در آخرالزمان با لشکر روم (مسیحی ها) روبرو خواهد شد و پیروزی بزرگ در آنجا نصیب مسلمانان می شود. امروز داعش از فرصت استفاده می کند تا به نوعی خود را زمینه[…]